Όλοι έχουμε στιγμές που το μυαλό μας δεν σταματά να δουλεύει. Αναλύουμε το παρελθόν, προβλέπουμε σενάρια για το μέλλον, αναρωτιόμαστε αν πήραμε τη σωστή απόφαση. Αυτή η συνεχής σκέψη – γνωστή ως υπερανάλυση – είναι εξαντλητική και συχνά δεν οδηγεί πουθενά.
Ο πρώτος τρόπος διαχείρισης είναι η παρατήρηση. Αντί να προσπαθούμε να “κλείσουμε” το μυαλό, ας παρατηρήσουμε τις σκέψεις μας σαν σύννεφα που περνούν. Η απόσταση από την ταύτιση φέρνει άμεση ανακούφιση.
Έπειτα, μπορούμε να στραφούμε σε πρακτικές που φέρνουν το σώμα στο παρόν: ήπια άσκηση, αναπνοές, ή ακόμα και δουλειές ρουτίνας. Αυτές οι πράξεις “γειώνουν” το νευρικό σύστημα και σπάνε τον κύκλο της υπερανάλυσης.
Τέλος, είναι χρήσιμο να θέτουμε χρονικά όρια στη σκέψη. Π.χ. “Θα το σκεφτούμε για 10 λεπτά και μετά θα προχωρήσουμε.” Το μυαλό χρειάζεται κατεύθυνση, όχι καταστολή. Με την εξάσκηση, μαθαίνουμε να δημιουργούμε χώρο ανάμεσα στη σκέψη και την αντίδραση.
